-KALBİ YAKAN KOKULAR-
Etalin'in yüzüstü bırakılmış bir kalbi vardı, ışıktan uzaktı. Rytert'e uzun uzun baktı, bir mucizeyi incelemek istercesine...
Rytert'in hiç kimselerin bilmediği korkunç güzellikte bir yüzü vardı. Baktıkça Etalin in alnındaki hüzün dağılırdı. Solgun sandığınız teninde aniden bir ateş parlardı. Etalin in saçlarını savuran; bir fırtınada şahlanan topraklar gibi tutukularını kabartan bir ateş. Denizleri tutuşturan güneş ışıkları içinden; bir buluttan süzülür gibi bakan gözleri, iki dağ arasında hiç kaybolmayan bir nokta kadar belirgin dururdu göz kapaklarının ardında...
Herşey canlanırdı o zaman Etalin in içinde; merhametle boğazına sarılan bir el çatlak ve kuru sesini sıvazlardı. Çıplak ve yıkık vücudu örtülürdü, kökleriyle yeryüzüne serilen devasa bir orman gibi; o ormanda çatısı yeniden kurulan bir kulube gibi. Eriyip giderdi Etalin; Rytert in birbirine kavuşturduğu vahşi güzellikteki kolları arasında. Ve kıvrılarak hava boşluğunu dolduran mucizeye...
-GÖZ YAŞARTAN BOMBALAR-
Öyle güzel gülerdi ki; çağladıkça bulanan sular gibi karışırdı yüzü o zaman. Ruhsuzluğunu toprağa katıp giden bir ölünün kahkahası gibi kokardı gülüşü.
O koku gözlerimi yakardı..
P.E. FALLEN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder