BAŞLIKSIZ

Ellerim kalabalık; kemiklerim arasında ezikliğine boyun eğen hüznü gözlerime taşıyacak kadar gücüm bile yok... Sanırım yoruluyorum; kımıltısız bir acıyken de yorulabiliyor insan, en çok da böyleyken çoğalıyor yorgunluk. İliklerimdeki kan toplarını avcuma koyanların yüzlerinde bakıyorum kendime, sonra koşa koşa uzaklaşıyorum yanlarından; tenim yanmaya başlıyor çünkü... Oysa bana kendimi verdiklerini biliyorum ve kendini korkutan bir rüya oluyorum böyle zamanlarda... Böyle zamanlar... Böyle zamanlar hiç bitmiyor; ne kadar unutmak istesem de olmuyor, parmaklarımdan sızan kanla yeniden canlanıyor duvar diplerindeki çamurdan heykeller... Beni bana bırakmalarını istemiyorum; korkuyorum bundan, çıldırmayı bile becerememekten korkuyorum. Kendime hiç tahammülüm yok; hiç tahammülüm yok onlardaki beni görmeye. Dünyanın herşeyi gören gözü olmak öyle zor ki; bazen dayanılmaz bir baş ağrısı bazen sinsice mideye dolan kramplar... Öylesine bencilim ki; taşıyamıyorum bencilliğimi; altından kalkamıyorum. Koca bir ömür, ket vurulan gülümseyişler, bile bile unutamayışlar ve keşfi tamamlanamayan bir kent var dudaklarının arasında... Yanılmak kalbinde büyütemediğin yanlış bir hece gibi; ama nerde yanılırsın, nerde bitti hayatım, bu son dersin? Korkarım bunu hiç bir zaman yapamayacağım, güvensizliğime güveniyorum en çok. Boynumu kollarına doladığım örümceğin hiç şansı yok oysa, yine de mavi onun kanı ve üstünde yürüdüğü kılcal dokunun her milimetresinde kendi emeği üstelik ışık saçan kanı var. Nereye gitse bir kent kurabilir kendine, en çok da umutsuzluğundaki cesaretten doğar umudu... Heceler büyüdükçe gücünü kaybediyor gözleri, bu yüzden ben hep susuyorum, susuyorum; su-su-yo-rum...