Herşeyi unuttuğum zamanlar...
Sebastian çantasından çıkardığı koyu mavi defteri masaya koyuyor. Küçük kahverengi gözleri durmadan etrafı izliyor. Denize ağını sallayan bir balıkçı kadar heyecanlı görünüyor. Sonra aniden gömleğine sıkıştırdığı kırmızı kalemi kavrıyor parmakları. Konuşmuyor ya da göz göze gelmiyoruz. Siyah saçlarının arasından beyaz çizgiler akıyor. Yanağındaki çiziği, kolundaki kesikleri ezberliyorum. Derin olmayan izleri var...
Yüzümü ellerimin arasına sıkıştırıp onu izliyorum, ihtiyacım olan ışık ve havayı sağlıyor bana.Bir anda herkes susuyor. Sebastian'ın kalbinde birşey uyanıyor. Başını kaldırmadan birşeyler yazıyor. Karalıyor önündeki defteri, mutsuz öyküler anlatıyor Sebastian...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder